Bij het bewerken van onderstaande zelf gemaakte foto's, dreven mijn gedachten naar schrijver Stijn Streuvels .. Stijn Streuvels woonde bijna zijn hele leven in het dorp. Zijn liefde tot de natuur vormt de aanleiding tot een hardnekkig misverstand: de foute veronderstelling, dat zijn werk bestaat uit louter ellenlange natuurbeschrijving. Voor de lezer, die er op gesteld is, zich door snel te lezen vlot te informeren, is Streuvels een crime. Hij loopt vast in de traagheid van de verwikkeling.
Streuvels' kunst is een evocatieve kunst, hij roept een natuur op, die schitterender lijkt dan de werkelijkheid. Als de lente niet wil komen, "weegt de zware grijze lucht over de wereld. Eendikte opgestapelde mist, van beneden tot in de opperste luchtlagen drukte die zware last als een onverroerbare weedom, een treurnis zonder einde of uitzicht ".
De balen hooi doen me denken aan Rik uit Deel III van De Oogst van Stijn Streuvels.
...
Rik had maar één ding opgevangen van hun hele gesprek en dat was dat de grote Krauwel zijn ronde deed op zoek naar maaiers, en dat al de makkers hadden getekend om mee te gaan oogsten in het zuiden. Toen het donker werd zat Lida nadenkend voor zich uit te staren en zei ze niets meer. Nu was ze weer dat vage schepsel met rozige krullipjes en de zonnige glimlach uit zijn dromen. Hij hoorde en zag niets meer behalve haar. Hij was de laatste die goedenavond wenste en vertrok. Hij slenterde voldaan naar huis net als na een lange blije dag vol plezier. De velden roken heerlijk en de maan dreef heel zacht, kijk, in een hemel zo blauw! zo groot! Het was of alles verdwenen was, weggenomen, en of hij daar alleen met die stille avond overbleef.
...
