Het was een hele belevenis. Ineens zat er een lief klein prachtig mensje op mijn schoot dat meteen iedereen zonder verpinken wist te vertederen. Mijn hele wereld viel plots stil en het enige wat ik maar kon denken was: "hé, wat een wonder en wow 'wij' hebben dit gemaakt .. "
Huwen deed je vroeger in eerste instantie niet enkel omdat je tot over je oren verliefd was met DE droomprins van je leven maar ook omdat je daarom alleen al de héle wereld (lees, je ouders, vrienden en kennissen) aan kon. Huwen was ook nog in mijn tijd de manier bij uitstek om iedereen te laten zien dat je op eigen benen kon staan. Voor heel wat jongeren betekende huwen een prima alternatief om het ouderlijk nest te laten voor wat het was en een eigen leven op te bouwen. Eens gehuwd was het de normaalste zaak van de wereld dat je als vrouw ook zwanger raakte en meteen als moeder werd gebombardeerd, of je er nu klaar voor was of niet; toen hoorde dat zo.
Vandaag de dag hoeft huwen al lang niet meer om je geluk binnen een relatie te ver- of bezegelen door gezinsuitbreiding met een pracht van een zoon of dochter. Tijden veranderen weliswaar, de liefde tussen twee mensen daarentegen niet. Liefde kiest overduidelijk steeds voor dat éne grote wonder het samen smelten van 2 cellen waaruit nieuw leven groeit of zoals vermeldt staat op Sieltjes geboortekaartje; 'ons eerste bouwwerkje'.
Op 20 september scheen de zon hoog boven aan de hemel want Sieltje Versmissen kwam eraan. Tien dagen later nam ik enkel foto's, kijk even mee.
Proficiat Corneel en Katrien met jullie eerste kleine wonder!
